Tatil günleri inat gibi erkenden uyanırım; hafta içi sürünerek kalkmalarıma rağmen. Bu sabahta erken uyandım. Ama saat oldukça erken olduğu için yatakta zaman geçireyim dedim. Instagrama girdim. Keşfette gezinirken bir blog yazarının sayfası denk geldi. Dikkatimi çekti çünkü resim hastane odasında ve başında bandanayla cam kenarında oturan bir kadına aitti. Ve bu görüntü bana hiç yabancı değildi.Hemen girdim tüm profilini inceledim. Tek tek tüm resimlerine baktım. Altlarına yazdığı yazıları okudum. Başından geçmekte olan rahatsızlığı öyle değişik bir imaja sokmuş ki baktığınızda kemoterapi gören birinin sayfasında gezindiğinizi anlamakta güçlük çekebilirsiniz. Saçlarıyla ilk vedalaşması, ilaç sonrasında ki halsizlikleri bakıldığında "ayy yazık" dedirtecek şeylerken bizlere aksine onun bunları anlatışı "helal olsun" dedirtir cinsten.
Şimdi sabah sabah benim bu konu üzerinde neden bu kadar çok durduğumu merak edecek olursanız. Ben bu hastalık yüzünden kıvır kıvır saçları olan, kocaman yemyeşil gözleri olan teyzemi ama en önemlisi en yakın arkadaşımı kaybettim. Ölüm ilk defa onunla bana bu kadar yakın olmuştu. Şimdi o bahsettiğim bayanın hesabına bakınca onun hastane dönüşleri, halsizlikleri, saçlarına veda ettiği zaman ve bu hastalığın karşısında ki güçsüz duruşu aklıma geldi. Gelip geçici birşey olduğuna asla inanmadı o. Hayatımda tanıdığım en güçlü kadındı fakat bu hastalık onu yerle bir etmişti.
Zaman zaman bu hastalıkla baş edebilen insanları hatta atlatıp ikinci bir hayat yaşayan insanları görünce bir tek "o muydu" bunu başaramayan diye soruyorum kendime. Oysa herşey yapılmıştı onun içinde en sevdikleri her zaman yanındaydı. Hayatı olduğu gibi gene devam ediyordu. Sadece hayata, yaşamaya, nefes almaya daha sıkı sarılması gerekiyordu.
Biz onunda beraber bu hastalığın kayıplarından olduk. Gidene mi zor kalana mı dendiğinde bir durup düşünürüm hep kalana zor derim. Biz ondan sonra hep yarım kaldık çünkü. Hele şimdi hayatımla ilgili tatlı telaşlar içine girmişken ben eksikliğini daha da derinden hisseder oldum.
Biz ikinci bir hayatı yaşama şansını onunla yaşamayı başaramadık. Ama dileğim bu hastalıkla tanışan herkesin bunun gelip geçici bir süreç olduğuna inanması ve onu yok sayarak hayatına devam etmesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder