Büyümekle imtihan verdiğim günlerden birindeyim. Annemi uğurladım bu akşam o yüzden içim biraz buruk. Ayvalıktan ilk ayrılışımda içimde kocaman bir boşluk vardı. Bilmediğim bir şehre gitmenin verdiği büyük bir korku aynı zamanda evden ayrılmanın verdiği büyük endişe. Gene annem getirmişti beni yerleştirmeye yurdun odasından çıktığı anda kendimi sudan çıkmış balık gibi hissediyordum. Yatağın üzerine oturup uzun uzun camdan bakmıştım. İçimdeki boşluk orada daha da büyümüştü. Ama bu yoldan geri dönüşte yoktu ve ben bu hayatı yaşıcaktım. Yaşamaya başladığımın 4. yılındayım ama içimdeki boşluk hiç dolmadı. Hala daha kendimi buraya, bu şehre ait hissetmiyorum. Annem gitti diye bu kadar üzülmem belkide bu yüzdendir. O varken yalnız olmadığımın farkındaydım ve içimde ki boşluğu annemin kapattığını farkettim.
Dört senedir gidip gelmelerden yoruldum. Özlemekten yoruldum. Sevdiğim insanlarla aramda hep bir mesafe olmasından yoruldum. Sevmediğim bir şehirde her gün güneşi doğurmaktan, her akşam batırmaktan ve kendimi birgün daha geçti diye avutmaktan yoruldum. İnsaların bu hayran olduğu, uğruna şiirler yazdıkları, evlerini barklarını bırakıp sığındıkları bu şehir bana bir ev, bir liman olmayı maalesef beceremedi. Bu yüzden kızgın değilim ona çünkü bunu bende istemedim. Bu şehiri sevmeden geldim, sevmeden yaşadım ve büyük ihtimallede sevmeden gideceğim. Annemle başladığım yazı İstanbula döndü.:))
Annem hep "anne olunca anlarsın" derdi her anne gibi. Annemin bazı söylediklerini anlamak için anne olmam gerekmediğini ondan ayrı kaldığım zamanlarda öğrendim. Heleki yavaş yavaş yuvadan uçmak için sağlam adımlar atarken ondan ayrılmanında zorluğuyla biraz yüz yüze geliyor insan.:) Benim tek temennim umarım annem gibi bir anne olurum.!
Bu akşamda annem için olsun dedim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder