Yazıyorum..
Tam 9 yaşından beri bembeyaz kağıtları, rengarenk kalemleri kendime arkadaş etmişim diyorum. Gördüklerimi, sustuklarımı, istediklerimi, ulaşamadıklarımı hep yazdım ben. Defterler şahittir çocukluğuma en çok. Düşünmeden, ölçmeden, tartmadan bir onlara anlattım kendimi. Bazen karşılık bekledim ama sustular; ben sayfalara baktım sayfalar bana baktı. Aramızdaki ilişki sessiz ama derindi.
Bazen yazarken kahkahalara boğuldum, bazen her sayfaya gözyaşlarım ince ince işlendi. Bazen kaçak göçek yazdım, bazen çok acelem varmış gibi iki satır karalayıp kapattım.
Hayat benim için insanlara söylemek isteyipte söyleyemediklerimden ibaret olmasın diye, içime attıklarım bana zarar vermesin diye ve belkide aynı evin içinde çocukluğumu paylaşacak biri daha olmadığı için dışları renkli içleri çeşit çeşit defterleri arkadaş ettim kendime.
Yazdıkça büyüdüm ben. Yazarken anladım doğrumu, yanlışımı. Sorular sordum, sonra yazarken cevaplarını buldum. Kayboldum zaman zaman döndüm dolaştım gene kendimi buldum. Yazmak benim en sessiz çığlığım oldu. Kimsenin duymadığı ama benim haykırdığım. Böylece ne insanları kırdım nede sustuklarımı yutmakla yetindim. Yazdım da yazdım...
Bugün hala daha insanlardan kaçmak istediğimde, kendimden kaçmak istediğimde sayfalar arasında kendime yer aramaya çalışırken buluyorum kendimi.
Asosyal yada insanlardan kaçan biri değilim.:) Sadece "yalnızlığı" diğerlerine göre bir tık daha fazla seviyorum belkide..Buda benim kusurum olsun o zaman.;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder