Birbiri ile bağlantılı yazılar yazmadığımın farkındayım. Aslına bakarsanız yazmak için oturduğumda kafamda belirmiş birşeyde olmuyor. Hatta sayamadığım kadar çok yazıp yazıp siliyorum satırları. Doğru şeyden bahsetmekle, azda olsa mantıklı olmak arasında gidip geliyorum. Mesela bugün özeleştiri yapmak istiyorum. Evet doğru kendimi eleştirmek istiyorum:)
Çünkü iletişim fakültesi öğrencisi olmama rağmen çokta dolu olmadığımı farkediyorum.
Kendimle yüzleştikçe önümdeki engebeler büyüyormuş gibi geliyor.
Şimdi başlamanın tam zamanı dediğim anda cesaretimle endişelerim arasında sıkışıyorum ve olduğum gibi devam etmeye karar veriyorum. Fakat "daha fazlasını yapmalısın, yapabilirsin" diyen bir seside nekadar duymazdan gelebilirim ki?
Hayatta herkesi, herşeyi duymazdan ve görmezden gelebilirsiniz ama kendinizi asla.! Ben ailemin sölediklerinden hep kaçtım fakar kendimden kaçmayı asla başaramadım.. Şimdi şimdi söylemeyi en sevmediğim cümleyi tekrarlıyorum kendime "annem haklıymış".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder