Öğreniyoruz, sürekli yeni bir şeyler öğreniyoruz. Her yeni gün benim için farklı deneyim oluyor. Yeniden keşfediyorum. Yaşadığım yeri, yanımdaki insanları hatta kendimi bile her gün yeniden keşfediyorum. Yeni keşifler mutlu eder sanırdım insanları ama her yeni şey benim için hayal kırıklığı olmaya devam ediyor. Sonra küçük mutluluklar yaratmaya çalışıyorum kendime. Çünkü bir yerden tutunup devam etmek zorunda olduğumu biliyorum. Ama bazen o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi sanki tüm mutluluk kırıntılarım elimden düşüp gidiyor gibi geliyor.
O zaman diyorum yeniden can verebileceğim birşeye sahip olayım. Her gün can vereyim ona diyorum. Aklıma mor, beyaz salkımları olan bir çiçek hayali düşüyor. Tamam diyorum, karar verip gidip alıcam diyorum. Sonra vazgeçiyorum. Onada burda değer vermeyecekler biliyorum. Onunda boynu bükülücek, kurucak, her gün canından edicekler onu diyorum. Ve kimsenin elinin,düşüncesinin değmeyeceği tek yere sığınıyorum; hayallerime. Bir tek orada yalnız kalabiliyorum. Bir tek orda dilediğim gibi konuşup, dilediğim gibi hareket edebiliyorum. Kah asıp kesiyorum,yok ediyorum, yıkıp geçiyorum. Kah kahkahalara boğuluyorum, mutluluktan kendimi unutuyorum. Ama sadece orada kendim olabiliyorum hissediyorum.
Yaşamak zorunda olduğumla, yaşamak istediğim hayat arasında sıkışıp kalmış bir kızım ben. Yaşamak istediğim hayat içinde asıl ben olmak için gün sayıyorum sadece. İlk yapacağımda işte o mor,beyaz salkımlı güzel çiceği kendime ortak etmek olucak..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder