Bir arkadaşım vardı bana hep "Ecem çok safsın ama bunu fazla iyisin anlamında söylüyorum bu kadar saf olma" derdi. Ya hadi Allah aşkına bırak der geçiştirirdim. Sonra sonra anlamaya başladım ne demek istediğini. Ben kendimden çok çevremdekileri düşündüm. En sevdiklerim her zaman en iyi olsun istedim. Kendimden fazlasıyla ödün verdim arkadaşlıklarımda. Ama dedim ki nasıl davranırsam öyle karşılık alırım; o yüzden Ecem olabildiğin kadar arkadaşlarının iyisinde de kötüsünde de yanında ol dedim. Sonra tabikide hayat bana böyle olmadığını gösterdi. Değer gördüğüm kadar değer vermem gerekirdi ama ben hiç bunun ayarını tutturamadım.
Tamam artık bundan sonra böyle olmucam dediğim her zaman "öyle" olmaya devam ettim. O yüzden de hep üzülen, kırılan ben oldum.
Hayatta ailenden başka kimseyi haddinden fazla önemsemicekmişsin bunu anladım anlamasına ama boş vermeyi öğrenemedimki.
İstisnasız herkesten almam gereken darbeyi aldım ama genede akıllanamadım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder