Büyüdükçe acılarımız, sorunlarımız, sevinçlerimizde bizimle beraber büyüyor. Katlanması daha zor yükler biniyor omuzlarımıza. Daha dün gibi deli gibi koşturup birbirimizi ıslatmak için nefes nefese kaldığımız anlar. Ne ara büyüdükçe ölümle bu kadar burun buruna gelmek zorunda kaldık.
Bugün çok eski ve sevdiğim bir arkadaşım annesini kaybetti. Yanında olamadığım için içim fazlasıyla buruk. Daha arayıpta tek kelime etmeye cesaret bile edemedim. "Başın sağ olsun" diye bilcek kadar güçlü hissetmiyorum kendimi şuan için. Haberi aldığımda aklımdan tek geçen annesinin saçlarıyla oynamadan uyuyamaması geldi. Şimdi ne yapacak, nasıl dalıcak uykuya..
Büyümüş olsak da anne ve babasız kalmak için hala çok küçüğüz bence. Aslında bir çok şey yazmak istiyorum ama bu durumu anlatacak doğru kelimeleri bulmak şuanda çok zor geliyor.
Şimdi üzülmek kadar kıymet bilme vakti, değer verme vakti. Haftaya olacak düğünleri öylece kalakaldı. Bir yanı ne kadar eksik şuanda sadece tahmin edebiliyorum, yaşadığı acıyı hissetmem mümkün değil. Şuan onun için sadece sabır diliyorum.. Böyle birşeyide neden yazdın derseniz bazı şeyler anlattıkça hafifler gibi geldiği içindir belki..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder