Annem...

Ben hiç hayal etmemiştim üniversite hayatımı çünkü evimden birgün ayrılacağım düşüncesini kendimden hep uzak tutuyordum. Ki herşey hayallerdeki gibi olmuyor "yaşasın özgürlük" durumu bir yere kadar. Anne eli değişmiş gibilere olan özlem git gide artıyor. Tanıdığın, bildiğin çevrede kendini tek başına kalmış gibi hissediyorsun. Anne kokusu burnunda tütmeye başlıyor. Sanmayın ki annemle aramdan su sızmaz. Tabikide öyle değil; deli gibi didişiriz biz annemle. Herşeye bir laf söyler bende duramaz karşılık veririm birbirimize gireriz:) Babamda eve gelir "gene ne oldu" der. Ama anne sonuçta kokusu,sıcaklığı, yemekleri, elleri, şevkati herzaman özlenir. Annemle yanyanayken nekadar anlaşamıyorsan uzakken bir okadar iyi anlaşıyoruz:) Çünkü yanındayken annemin isteklerinin bir sonu olmuyor bende Ayvalık'ın havasındanmıdır suyundanmıdır bilmem çok eriniyorum söylediklerini yapmaya, üstüme bir mayhoşluk geliyor.
Gecenin bu saatinde tamda yarın son vizem varken böle bir moda girerek kendimi bunaltmam ve aynı bunalımı annemde yaşatmam gerçekten takdire değer bir davranış oldu.
Yani özetle demek istiyorum ki "ben annemi özledim". Buda annem için olsun ozaman:)